Της Κατερίνας Μουστάκα
Θεολόγος – Καθηγήτρια Αγγλικών, Στιχουργός
Έχουμε πει σε προηγούμενο άρθρο μας, πως την αληθινή ομορφιά κυρίως δεν τη βλέπεις, αλλά την αισθάνεσαι, τη «βλέπεις» με τα μάτια της ψυχής σου.
Και βέβαια αυτή την εσωτερική ομορφιά την εκπέμπει ασφαλώς το Γαλάτσι μας. Αρκεί λίγο να το περπατήσεις και θα αισθανθείς εκείνη τη ζεστασιά της ψυχής που αποπνέει η ανθρώπινη παρουσία, μια «καλημέρα», ένα χαμόγελο, μια ματιά.
Όμως και από «εξωτερικές ομορφιές» δεν υστερεί το προάστιό μας και φυσικά, όταν τελειώσουν τα έργα του μετρό που γίνονται, όταν ολοκληρωθεί το σχέδιο επέκτασης της πλατείας του, στον «κόμβο» Λ. Γαλατσίου και Βεΐκου ( που , όπως φαίνεται από τα σχέδια, θα είναι το «κάτι άλλο» για την πόλη μας), αλλά και τα άλλα έργα που έχουν προγραμματισθεί (παιδικές χαρές, πλήρης αναδάσωση της όμορφης λοφοσειράς μας, δημιουργία και άλλων τόπων αναψυχής), το Γαλάτσι μας δεν θα έχει να ζηλέψει τίποτα από κανένα προάστιο. Το αντίθετο μάλιστα θα συμβαίνει!
Αλήθεια, ξέρετε πολλά προάστια να έχουν περιοχές σαν αυτή που εκτείνεται δεξιά και αριστερά της Λ. Βεΐκου; Υπάρχει ωραιότερος, καταλληλότερος τόπος για περίπατο, αλλά και για «ημιορεινή» θα λέγαμε ορειβασία, σχεδόν όλο το χρόνο; Είναι μια περιοχή που δε τη βρίσκεις πουθενά αλλού στην Αττική και η οποία συνδυάζει τα πάντα:
Ανοιχτό ορίζοντα, υπέροχη θέα (προς την Πάρνηθα , τον Κιθαιρώνα και γενικά την Δ. Αττική), καταπληκτικό πράσινο και απέραντους χώρους αναψυχής για κάθε άνθρωπο, κάθε ηλικίας. Αρκεί και μόνο να σκεφτούμε ότι την Καθαρή Δευτέρα η μισή σχεδόν Αθήνα, για να γιορτάσει τα κούλουμα μαζεύεται εκεί, πάνω από τη λεωφόρο Βεϊκου, στις πλαγιές της όμορφης λοφοσειράς μας.
Βέβαια , με τα έργα του μετρό που γίνονται, προς το παρόν υπάρχει κάποια δυσκολία στην πρόσβαση, όμως αυτό είναι προσωρινό και αναγκαίο (τα μεγάλα έργα απαιτούν και κάποιες θυσίες) και όταν το έργο ολοκληρωθεί, η Βεϊκου θα «λάμψει» σε όλη της την ομορφιά και τη μεγαλοπρέπεια!
Σημαντική ανάσα εξάλλου, έδωσε στην περιοχή και το μεγάλο πάρκινγκ που έγινε πρόσφατα από τον Δήμο μας, λίγο πιο πάνω από την Αγία Ειρήνη, όπου οι κάτοικοι της περιοχής, αλλά και άλλοι πολίτες και επισκέπτες μπορούν να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους και μάλιστα δωρεάν!
Αλλά και η μελετώμενη αλλαγή σηματοδότησης – οδοσήμανσης σε πολλά οδικά τμήματα της πόλης μας, θα βελτιώσει κατά πολύ το κυκλοφοριακό και θα κάνει πιο ανθρώπινη την πόλη μας. Γιατί, είναι να απορεί κανείς πραγματικά, με τις «ανάποδες», τις περίεργες σηματοδοτήσεις (που έχουν γίνει εδώ και κάποια χρόνια) που συναντά στους δρόμους μας, με αποτέλεσμα, αντί να διευκολύνεται η κίνηση, να δυσχεραίνεται και να προκαλούνται πολλά τροχαία εξ αιτίας της.
Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε το Γαλάτσι μας, μετά την ολοκλήρωση των έργων του Μετρό, των παλιών και νέων πλατειών, της οδοσήμανσης και γενικά, όλων των μελετώμενων έργων;
Σίγουρα δε θα έχει να ζηλέψει τίποτε από κανένα Προάστιο (το αντίθετο θα συμβαίνει) και κάθε περαστικός, είτε από τα βόρεια προς τα νότια, είτε από τα δυτικά προς τα ανατολικά προάστια (μια και το Γαλάτσι είναι και συγκοινωνιακός κόμβος), θα το καμαρώνει, θα το ζηλεύει!
Όμως το Γαλάτσι δεν είναι μόνο το «παρόν», είναι και το παρελθόν, που του δίνει μια πρόσθετη αίγλη και μια μυστηριακή γοητεία!
Ποιος από τους κάπως παλιότερους δε θυμάται το «πεύκο του Αγίου Νεκταρίου»;
Ήταν ένα μεγάλο πεύκο, φυτεμένο στη βόρεια πλευρά της Αγίας Γλυκερίας και το οποίο η παράδοση λέει ότι το είχε φυτέψει ο Άγιος Νεκτάριος, ο οποίος επισκεπτόταν συχνά το εξωκκλήσι τότε και μετέπειτα καθεδρικό Ναό της πόλης μας και λειτουργούσε σ’ αυτό.
Το όμορφο αυτό πεύκο που υπήρχε μέχρι και πριν μερικά χρόνια, κόπηκε στον βωμό της (αναπόφευκτης) εξέλιξης, προκειμένου να διαπλατυνθεί και να διαμορφωθεί όπως είναι σήμερα, η οδός Αγίας Γλυκερίας.
Και κάτω ακριβώς από την Αγία Γλυκερία (που σύμφωνα με την παράδοση κτίσθηκε γύρω στα 1600), εκεί που είναι το παρκάκι, υπήρχε και υπάρχει μια πηγή, η οποία παλαιότερα τροφοδοτούσε σχεδόν όλο το Γαλάτσι με νερό και σήμερα την έχει αξιοποιήσει ο Δήμος, προκειμένου να ποτίζονται με τα βυτιοφόρα του οι κήποι και οι δεντροστοιχίες του.
Και ο ανύποπτος διαβάτης, καθώς κατεβαίνει την οδό Γαλακηδών προσπαθεί με απορία να καταλάβει από πού προέρχεται ο θόρυβος εκείνος του τρεχούμενου νερού, που θυμίζει – και είναι!-βουνήσια πηγή.
Γιατί, η πηγή αυτή που αναβλύζει από τα σπλάχνα της κεντρικής, της ψηλότερης κορφής της λοφοσειράς, τρέχει στον ίδιο ακριβώς ρυθμό , χειμώνα – καλοκαίρι!
Και το νερό της, που παλιότερα πότιζε τα περιβόλια που εκτείνονταν από την πλατεία Λιναρά μέχρι και το σημερινό Δημαρχείο (γι’ αυτό και η περιοχή ονομάζεται «Περιβόλια»), όταν δεν γεμίζει τα βυτία του Δήμου, πέφτει στην καταπακτή που υπάρχει και χάνεται στο υπόγειο υδάτινο δίκτυο.
Όμως η περιοχή αυτή συνδέεται και μ’ ένα θρύλο, που οι πιο πολλοί τον γνωρίζουν από το όμορφο διήγημα του Δημήτρη Καμπούρογλου(1852 – 1942, Ακαδημαϊκός, Λογοτέχνης, διηγηματογράφος, αποκαλούμενος και Αθηναιογράφος) με τίτλο: «Γραικός, Γενίτσαρος και Βενετσιάνος».
Η ιστορία σε λίγες γραμμές: Βρισκόμαστε στα 1687. Περασμένα μεσάνυχτα. Το εκκλησάκι της Αγίας Γλυκερίας έρημο, σκοτεινό, με σβηστό το καντήλι. Από κάτω της ακριβώς έτρεχε το νερό της πηγής και μόνο το μουρμουρητό του ακουγόταν. Ξαφνικά τρεις σκιές εμφανίζονται, διαδοχικά σχεδόν η μία από την άλλη και συναντιούνται σ’ έναν τάφο, που ήταν δίπλα από την εκκλησιά. Δε γνωρίζονται και όμως και οι τρεις πηγαίνουν για τον ίδιο σκοπό: Να προσκυνήσουν τον τάφο. Ένας γραικός, ένας τούρκος γενίτσαρος και ένας βενετσιάνος. Καθένας διεκδικεί για τον εαυτό του την προτεραιότητα, αλλά και την αποκλειστικότητα του προσκυνήματος. Γίνεται παρεξήγηση και είναι έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν. Ο γενίτσαρος (που τον είχαν αρπάξει από μωρό οι τούρκοι) και ο βενετσιάνος(που από παιδάκι τον είχαν εξαγοράσει κάποιοι βενετσιάνοι) έχουν τραβήξει τα σπαθιά και ορμάνε ο ένας στον άλλον. Και τότε ο τρίτος, ο γραικός, μπαίνει στη μέση, λέγοντάς τους: Πηγαίνετε πιο πέρα να σκοτωθείτε. Δε θ’ αφήσω να χυθεί ανθρώπινο αίμα πάνω στον τάφο του πατέρα μου. «Του πατέρα σου;», λένε οι άλλοι με μια φωνή και πέφτουν ό ένας στην αγκαλιά του άλλου, καθώς ανακαλύπτουν πως είναι αδέλφια και ήρθαν και οι τρεις, χωρίς να γνωρίζονται, με σκοπό να προσκυνήσουν τον τάφο του πατέρα τους!
Από τα παραπάνω βγαίνει επίσης το συμπέρασμα, ότι η εκκλησία της Αγίας Γλυκερίας είναι πολύ – όπως αναφέραμε – παλιά και ότι κατά πάσα πιθανότητα, αποτελούσε το Ναό του εκεί βρισκόμενου κοιμητηρίου.
Επίσης οι παλιότεροι θυμούνται καλά ένα ωραίο, νεοκλασικό κτίριο, που ήταν χτισμένο εκεί που είναι σήμερα το παρκάκι, πάνω ακριβώς από την πηγή της Αγίας Γλυκερίας και στέγαζε το περίφημο (εξοχικό για την εποχή) κέντρο διασκέδασης του Μοστρού, όπου τα βράδια συνέρρεαν οι αθηναίοι από κάθε γωνιά της Αττικής και διασκέδαζαν με την ψυχή τους.
Φανταστείτε λοιπόν το Γαλάτσι μας σε λίγα χρόνια, με τελειωμένο το μετρό (σε δέκα λεπτά με άνεση θα φτάνεις στο κέντρο της πόλης), με την όμορφη, μεγάλη κεντρική πλέον πλατεία του στη διασταύρωση ακριβώς των δυο σημαντικότερων οδών του, με την επέκταση και διαμόρφωση και των άλλων πλατειών του, με νέες, σύγχρονες παιδικές χαρές, με το θερινό κινηματογράφο «ΖΑΪΡΑ» στην πλατεία Λιναρά να αναγεννιέται και να αποκτά την παλιά αίγλη του, με τριγύρω του έναν υπέροχο, με κάθε λογής λουλούδια κήπο, με τη Λ. Βεΐκου πανέμορφη, δεντροφυτεμένη και ανθοστολισμένη, με την πασίγνωστη Βυζαντινή Ομορφοκκλησιά της σαν κορώνα στην κορφή, στο τέρμα της και πιο πάνω την λοφοσειρά καταπράσινη, σωστός Παράδεισος! Φανταστείτε με όλα αυτά, πόσο όμορφο (και εξωτερικά) θα γίνει το Γαλάτσι μας….
Και όλα αυτά όχι στο μακρινό (και άδηλο) μέλλον, αλλά αύριο και όχι «αύριο», σήμερα.
Κι’ αυτό, γιατί όλα τα έργα που θα μεταμορφώσουν την πόλη μας, έχουν ήδη αρχίσει και προχωρούν με γοργούς ρυθμούς προς την ολοκλήρωσή τους.
Και αυτά, δε θα ήταν υπερβολή να «πούμε», ότι οφείλονται κυρίως σε έναν άνθρωπο, σε έναν Γαλατσιώτη, που εδώ και μερικά χρόνια βρίσκεται στο «τιμόνι του καραβιού» μας και το οδηγεί με σίγουρη και σταθερή ρότα προς το μέλλον, προς ένα λαμπρό και ελπιδοφόρο μέλλον, ένα μέλλον που, εκτός των άλλων, θα φέρει και την οικονομική και εμπορική ανάπτυξη της πόλης μας και θα την καταστήσει ένα από τα σπουδαιότερα προάστια του «Κλεινού ΄Αστεως».
Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Δήμαρχό μας, τον κ. Γεώργιο Μαρκόπουλο, ο οποίος, μέσα στα λίγα αυτά χρόνια που είναι ο «πρώτος πολίτης» του Προαστίου μας, απέδειξε ότι είναι πραγματικά «πρώτος», μπροστάρης σε κάθε τι που αφορά τον Δήμο μας, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο.
Γιατί είναι Δήμαρχος των έργων και όχι των λόγων, γιατί οι υποσχέσεις του δεν είναι επιταγές χωρίς αντίκρισμα και «έπεα πτερόεντα». Γιατί ο λόγος του είναι συμβόλαιο και ό, τι υπόσχεται το κάνει. Αλήθεια, ποιος μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι το κλειστό Ολυμπιακό Στάδιο του Γαλατσίου έχει μεταμορφωθεί σε ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά κέντρα της Αθήνας, όπου γίνονται πλέον καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κάθε είδους και διεθνούς επιπέδου, καθώς και ότι, γενικά, έχει γίνει η τέλεια εκμετάλλευσή του μέχρι και το τελευταίο τετραγωνικό εκατοστό;
Είναι λοιπόν βέβαιο, πως αν το Γαλάτσι τον επανεκλέξει, θα μπορεί να γίνει (έστω και «στο παρά πέντε») ένα από τα πιο σημαντικά, τα πιο όμορφα, το πιο ζηλευτά προάστια της Αθήνας.
Και βέβαια, οι Γαλατσιώτες και μάτια και νου και κρίση έχουν και βλέπουν ποιος πονάει αληθινά τον Δήμο μας, ποιος πραγματικά ενδιαφέρεται γι’ αυτόν, ποιος θυσιάζεται και δίνει κάθε ικμάδα της ψυχής του για το καλό του.
Ίσως τα παραπάνω γραφόμενά μας να «προσκόψουν», να «σκοντάψουν» στην παροιμιώδη σεμνότητα και ταπεινότητά του Δημάρχου μας (δείγμα και αυτό του εξαίρετου χαρακτήρα και της αξίας του). Όμως, ο ίδιος μεν «ορθά πράττει», εμείς όμως έχουμε την υποχρέωση, πιστεύω, να τονίζουμε το κάθε τι καλό, γιατί, μπορεί να γίνονται έργα και να τα βλέπει ο κόσμος, όμως, όπως λέει και η παροιμία: «Και οι Εκκλησίες φαίνονται, όμως έχουν ανάγκη και την καμπάνα, για να θυμίζουν την ύπαρξή τους στους πιστούς».-
