Της Κατερίνας Μουστάκα
Θεολόγος – Καθηγήτρια Αγγλικών, Στιχουργός
Αν κάτι ξεχωρίζω στο Γαλάτσι, πέρα από την πραγματικά προνομιακή θέση του (νομίζω πως δεν υπάρχει δεύτερη), είναι η «ανθρωπιά» του. Είναι η ζεστασιά που -ακόμα και σήμερα- αποπνέει, η ανθρώπινη παρουσία, η ουσιαστική ανθρώπινη παρουσία, που του δίνει κάτι από την επαρχιακή ζωή, όπου οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους, καλημερίζονται, χαιρετιούνται.
Και στ’ αλήθεια, λίγο αν περπατήσεις στους δρόμους (με την όποια δυσκολία που υπάρχει, λόγω των πολλών αυτοκινήτων), θα συναντήσεις πέντε – δέκα γνωστούς, θα τους καλημερίσεις και θα σε καλημερίσουν, θα σταθείς να πεις μαζί τους δυο κουβέντες, θα αισθανθείς «άνθρωπος», θα αισθανθείς ότι δεν είσαι μόνος, όπως αισθάνονται οι πιο πολλοί αθηναίοι, είτε ζούνε στην πόλη είτε στα προάστια , αν και δίπλα τους υπάρχουν και κυκλοφορούν χιλιάδες, άγνωστοι όμως συνάνθρωποί τους. Και το «άγνωστο» πάντα τρομάζει.
Το Γαλάτσι ευτυχώς διατηρεί την ανθρωπιά του αυτή και σ’ αυτό συντελούν και οι αρκετές ακόμη μονοκατοικίες που υπάρχουν (αν και κάποιες είναι εγκαταλελειμμένες- προφανώς οι κάτοχοί τους θα «έφυγαν» χωρίς να αφήσουν πίσω τους διαδόχους- κληρονόμους. Αλήθεια, δε θα ήθελα να κατοικώ σε κάποιο άλλο προάστιο και ειδικότερα σε κάποιο από αυτά που αποκαλούνται «βόρεια», αλλά και «νότια», τα οποία θεωρούνται «ακριβά και αριστοκρατικά» και με την έννοια αυτή απλησίαστα στον πολύ κόσμο.
Και αυτό το «λέω», όχι γιατί κατέχομαι από κάποιο «κόμπλεξ» ή ακολουθώντας τον μύθο του Αισώπου, σύμφωνα με τον οποίο, επειδή μια αλεπού δεν μπορούσε να φτάσει τα ωραία σταφύλια μιας κληματαριάς, τα απέφυγε , λέγοντας πως είναι ξινά: «όμφακες εισί!» Το λέω αληθινά, γιατί το πιστεύω, γιατί πάνω απ’ όλα πιστεύω στον άνθρωπο και στις ανθρώπινες σχέσεις, στον γείτονα, με τον οποίο μπορείς να καλημερισθείς, να πεις δυο κουβέντες, να νοιώσεις την ανθρώπινη ζεστασιά και παρουσία, την οποία δε μπορώ να ανταλλάξω με τίποτα.
Και, τελικά, στο Γαλάτσι μας μπορείς να βρεις τα πάντα, χωρίς να είσαι αναγκασμένος να πας αλλού, μια και ωραία καταστήματα έχει και προσιτά σε κάθε βαλάντιο είναι.
Ειδικά η Λ. Βεϊκου, αλλά και η Λ. Γαλατσίου, σε μεγάλο βαθμό, έχουν εξελιχθεί σε ωραία εμπορικά κέντρα, με μεγάλη κίνηση, που η κατασκευή του μετρό σίγουρα θα την αυξήσει.
Εξάλλου και η κατασκευή μεγάλου πάρκινγκ στη Λ. Βείκου, στο ύψος περίπου της Αγίας Ειρήνης που πρόσφατα άρχισε και ήδη λειτουργεί, θα ανακουφίσει πολύ την περιοχή, από πλευράς παρκαρίσματος των αυτοκινήτων.
Όμως το μεγάλο στολίδι και το «καμάρι» θα έλεγα του όμορφου προαστίου μας είναι τα «τουρκοβούνια»* η μικρή αυτή δαντελωτή λοφοσειρά, που, αν αξιοποιηθεί όπως πρέπει, τότε θα αποτελέσει το επίκεντρο όλης σχεδόν της Αττικής και ο τόπος που οι πάντες θα θέλουν, οποιαδήποτε εποχή του έτους να επισκεφθούν.
Και είναι μια λοφοσειρά, που έχει σχεδόν τα πάντα: χλωρίδα εξαιρετική, με σπάνια φυτά, θάμνους και δέντρα, πρίνους, θυμάρια, φρύγανα, πουρνάρια, φασκομηλιές, ανεμώνες και κάθε είδους αγριολούλουδα που την άνοιξη ιδιαίτερα κάνουν τη φύση πανέμορφη και πλημμυρίζουν τον τόπο με κάθε λογής χρώματα και αρώματα τόσο, που ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο κέντρο σχεδόν της Αθήνας και θαρρείς πως είσαι μακριά, σε βουνά, στην άγρια φύση.
Αλλά και πανίδα είχε (και έχει) σημαντική, με την πλειοψηφία (παλαιότερα) να την έχουν οι αλεπούδες – και πιο παλιά οι λύκοι!*-, τα αγριοκούνελα, αλλά και οι λαγοί, οι σκαντζόχοιροι, οι σαύρες (κάθε λογής από αυτές)και οι χελώνες! Και βέβαια, πάνω τους να πετούν περήφανα γεράκια και αετοί!
Δεν ξέρω σήμερα αν υπάρχουν πράγματι, όμως πριν λίγους μήνες, κάποιος γνωστός μου περιπατητής με διαβεβαίωσε πως είδε ένα ζωάκι , που ήταν σίγουρος ότι επρόκειτο για αλεπού!
Και βέβαια, μη ξεχνάμε τα κοπάδια προβάτων, που μέχρι πριν λίγα χρόνια έβοσκαν στις πλαγιές της λοφοσειράς όπου είχαν οι βοσκοί της στάνες τους. Μάλιστα κάποια μέρα πήγε ένα συνεργείο της ΕΡΤ (λίγο πριν «μπει» στο χώρο και η Ιδιωτική Τηλεόραση), για να κάνει σχετικό ρεπορτάζ και μια κοπελίτσα, κόρη του βοσκού, βοσκοπούλα κι’ αυτή που τον ακολουθούσε, δήλωνε στον έκπληκτο δημοσιογράφο ότι επιθυμία της μεγάλη ήταν να «επισκεφθεί και να γνωρίσει την Αθήνα», που της φαινόταν τόσο μακρινή και απρόσιτη! Απίστευτο και όμως αληθινό!
Εικόνες ειδυλλιακές, βουκολικές , που θύμιζαν (και θυμίζουν) μια άλλη εποχή ρομαντική, μοναδική και ανεπανάληπτη.
Αλήθεια, πόσοι αθηναίοι (αλλά και γαλατσιώτες) έχουν ανεβεί στον κορυφή της όμορφης οροσειράς μας; Αν κάνετε τον κόπο (με τα πόδια ή με αυτοκίνητο) και ανεβείτε μέχρι τη γυναικεία Μονή του Προφήτη Ηλία (γεγονός μοναδικό για την Αθήνα, μια πραγματική Μονή, με καμία δεκαριά, περίπου μοναχές), αλλά και λίγο πιο πάνω στην Αγία Κυριακή, θα μείνετε έκπληκτοι, από το θέαμα που ανοίγεται μπροστά σας:
Όλη η Αθήνα και όλο το Λεκανοπέδιο της Αττικής, «πιάτο» στα πόδια σας, με θέα να σου κόβει την ανάσα, με απέναντι και γύρω – γύρω την Πάρνηθα, τον Κιθαιρώνα, το Αιγάλεω Όρος, την Πεντέλη και τον Υμηττό και πιο πέρα τη Σαλαμίνα, την Αίγινα, ακόμα και τα βουνά της Πελοποννήσου! Αλλά και τον Λυκαβηττό, το λόφο του Φιλοπάππου και την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα της, την κορωνίδα των αρχαίων μνημείων μας. Μια θέα μοναδική, που αυτή και μόνο να αξιοποιήσει ο Δήμος, είναι αρκετή για να δώσει στο Γαλάτσι μας και στην όμορφη λοφοσειρά του τη φήμη που της αξίζει περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή στην Αττική (μετά την Ακρόπολη, βεβαίως) για να την επισκεφθεί κανείς.
Τα τουρκοβούνια* λοιπόν, μαζί με το άλσος Βεϊκου, αποτελούν έναν μοναδικό πλούτο για το Γαλάτσι και η πλήρης -με την τήρηση βεβαίως όλων των κανόνων της περιβαλλοντικής- , αξιοποίησή τους αποτελεί (και θα αποτελεί) το μέλημα της παρούσας (αλλά και αυριανής, πιστεύουμε) Δημοτικής Αρχής.
Αυτό, θα μπορούσε να γίνει και σε συνδυασμό με την αξιοποίηση του παλιού Λατομείου της ΛΑΤΟ, που βρίσκεται σχεδόν στο μέσον της λοφοσειράς.
Από το λατομείο αυτό (και από άλλα φυσικά) έχει κτισθεί η Αθήνα! Βέβαια, το νομικό καθεστώς σχετικά με την περιοχή αυτή είναι κάπως περίπλοκο και όχι ξεκάθαρο, όμως θα μπορούσε να γίνει (και θα γίνει, πιστεύω) προσπάθεια, ώστε να καταστεί δυνατή η αξιοποίηση (και) του χώρου αυτού, ο οποίος προσφέρεται για πολλά πράγματα και πολλές και κάθε είδους εκδηλώσεις θα μπορούν να γίνονται εκεί που να συγκεντρώνουν το ενδιαφέρον όλων των αθηναίων.
Αυτά και μετά από μια γενναία αναδάσωση (που ήδη έχει αρχίσει να υλοποιείται) όχι μόνο στην περιοχή της ΛΑΤΟ, αλλά και σε όλη σχεδόν τη λοφοσειρά, σε συνδυασμό και με το μικρό θεατράκι που βρίσκεται πάνω από το γήπεδο, αλλά και με το μοναδικής ομορφιάς και θέας χώρο, θα κάνουν το Γαλάτσι μας ένα ξεχωριστό πραγματικά προάστιο.
Όμως και πηγές, με άφθονο νερό έχει το προάστιό μας, αλλά και θρύλους – παλιούς και πρόσφατους- να το ακολουθούν, πράγματα, για τα οποία θα «μιλήσουμε» στο επόμενο άρθρο μας.-
*Προτιμήσαμε τον όρο «Τουρκοβούνια» και αυτό χωρίς προκαταλήψεις, αντί της αρχαίας ονομασίας «Άγχεσμος», μια και η πρώτη έχει επικρατήσει στον κόσμο και με αυτή είναι γνωστή η λοφοσειρά σε όλους.
*Την ύπαρξη λύκων στη λοφοσειρά φανερώνει και η παλαιότερη ονομασία «Λυκοβούνια».