Ο Βασίλης Μαστρογιάννης (Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου) γράφει:
Μεταπολιτευτικά περάσαμε ως κοινωνία διάφορες φάσεις, με καίρια καμπή το πέρασμα από την επίπλαστη αφθονία της αστακομακαρονάδας, στην οικονομική κρίση.
Ο καταναλωτισμός κυριάρχησε με τη δημιουργία λανθασμένων προτύπων,αφού ως επιτυχημένο σύγχρονο άνθρωπο, το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας, θεωρούσε αυτόν με τηβίλα, το εξοχικό, το σπορ αυτοκίνητο, το μεγάλο λογαριασμό στα μπουζούκια και τα ψώνια στο Μιλάνο.
Στην εγκαθίδρυση αυτής της νοοτροπίας, δεν είναι άμοιρη ευθυνών η Πολιτεία και μέλη της Ηγεσίας της διαχρονικά, η οποία με κάθε μέσο προέβαλε αυτό το πρότυπο ως ένδειξη επιτυχίας.
Η ευνοιοκρατία, η αναξιοκρατία, τα παραθυράκια στη νομοθεσία και η διαφθορά από τη μία και η ανοργανωσιά,η γιγάντωση της παραοικονομίας, αλλά και η αδυναμία παροχής αξιόπιστων και σύγχρονων υπηρεσιών από την άλλη, οδήγησε τον κάθε πολίτη στην ατομικιστική συμπεριφορά και την υπόγεια δράση, εντός των κενών που ( επίτηδες;;) άφηνε το σύστημα, για να ΄΄βολευτεί΄΄ και να πλασαριστεί κι ο ίδιος στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ως επιτυχημένος.
Έτσι δημιουργήθηκε ένας φαύλος κύκλος αλληλεξάρτησης, από τη μία μεριά μιας πολιτικής ηγεσίας και μιας διοίκησης που χάιδευε τα αυτιά των ΄΄πελατών΄΄ και από την άλλη ενός λαού που, αποδεχόμενος τη μοίρα του, ανέχθηκε τη συγκεκριμένη παθογένεια και φρόντιζε να αποκομίσει και αυτός όσο το δυνατόν μεγαλύτερα οφέλη.
Σήμερα με αφορμή την επιδημιολογική κρίση, ήρθε ο καιρός να προτάξουμε το κοινό καλό, έναντι του ατομικού και να βάλουμε σε προτεραιότητα τις έννοιες της υπευθυνότητας και της ενσυναίσθησης.
Με κάθε τρόπο πρέπει να υποδηλώνουμε ότι αντιλαμβανόμαστε την υπάρχουσα, κρίσιμη, κατάσταση και με την αναγκαία επίδειξη, συνειδητής, υπευθυνότητας να δρούμε με αίσθημα ευθύνης και επίγνωση των υποχρεώσεών μας.
Η υπευθυνότητα του κάθε πολίτη πλέον, δεν αποτελεί εναλλακτική λύση, αλλά συνειδητή στάση ζωής και μόνη επιλογή, καθότι αναπτύσσοντας σε υψηλό επίπεδο την αξία της υπευθυνότητας, αποδεχόμαστε και τις συνέπειες των πράξεών μας, ως μέλη ενός κοινωνικού συνόλου.
Οι βεβαιότητες των προηγούμενων περιόδων δεν υπάρχουν πια και η αγωνία της ατομικής επιβίωσης και ο φόβος, ( φαίνεται πως) θα επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητες και τα θέλω μας. Το στοίχημα του άμεσου μέλλοντος θα είναι, αν διά της κρίσης, αφήσουμε πίσω μας τους εγωισμούς, τις μικρότητές μας, τον ωχαδερφισμό και τον ατομισμό μας.
Ο αναστοχασμός των πράξεων του παρελθόντος δεν είναι μια ανούσια επιστροφή στο χτες, αλλά ένα χρέος προς τον εαυτό μας, κυρίως, αλλά και προς τη κοινωνία, να δούμε χωρίς φίλτρα τα κακώς κείμενα και να κάνουμε τον απολογισμό μας.
Άλλωστε, όπως λέγεται συχνά τελευταία, η επόμενη μέρα, θα είναι μια άλλη μέρα.
Αυτή την αυτοκριτική όμως θα πρέπει να την κάνει και η Πολιτεία δια των εκπροσώπων της και να χτίσει, μέσω της Παιδείας κυρίως, αλλά και μέσω των εκσυγχρονισμών των δομών της, νέα πρότυπα σκέψης και λειτουργίας, απαλλαγμένα από τις παθογένειες του παρελθόντος.
Με την ελπίδα ότι, τουλάχιστον αυτή η κρίση θα δημιουργήσει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις να φτιάξουμε από την αρχή μία Πολιτεία και κοινωνία με ανεπτυγμένο το αίσθημα της αλληλεγγύης και της συνευθύνηςτων Πολιτών, ας αφήσουμε πίσω το κακό παρελθόν μας κι ας φτιάξουμε ένα μέλλον που μας αξίζει.
