Ο Γιάννης Βουδούρης (Πολιτικός Μηχανικός τ.ε.) γράφει:
Σίγουρα όλοι έχουμε κάποιον γνωστό, συγγενή, φίλο που συμπεριφέρεται έτσι. Κάποιον δηλαδή που βάζει καθημερινά σε κίνδυνο τη ζωή του αλλά και την δική μας ζωή και ταυτόχρονα αποτελεί κακό πρότυπο για τα μικρά παιδιά.
Η παραπάνω σκέψη έχει «καρφωθεί» στο μυαλό μου και θεωρώ πως τελικά περνάει στα «ψιλά», όπως λένε, το πρόβλημα της παραβατικης οδικής συμπεριφοράς.
Κάθε μέρα, άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους πάνω στην άσφαλτο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών. Φίλοι μου και γνωστοί μου Γαλατσιώτες. Προχθές, βρισκόμουν σε μια συνάντηση, και πάνω στη κουβέντα για τα προβλήματα της χώρας, ανέφερα και το πρόβλημα των τροχαίων. Ένας κύριος λοιπόν, μου απαντάει για τα τροχαία ότι «αφού δεν προσέχουν». Ο ίδιος οδηγούσε μοτοσυκλέτα, δεν φορούσε κράνος και φόραγε σαγιονάρες. Αλλά για εκείνον, οι άλλοι οδηγοί δεν προσέχουν.
Και δεν είναι μόνο τα τροχαία το πρόβλημα. Γενικά έχουμε πρόβλημα συμπεριφοράς και παραβατικότητας στην οδήγηση. Παραβιάζουμε το κόκκινο, η οποία παράβαση είναι απόπειρα φόνου επί της ουσίας, σταματάμε πάνω στη διάβαση, αδιαφορούμε από πού θα περάσουν οι πεζοί. Παρκάρουμε σε ράμπες πεζοδρομίων, που έχουν κατασκευαστεί για καροτσάκια ΑΜΕΑ, καροτσάκια για παιδιά, καροτσάκια λαϊκής. Αδιαφορούμε για τις μανάδες – και όχι μόνο – που δεν θα μπορούν να διασχίσουν την Βεΐκου από την Πρωτοπαπαδάκη για τη Γαλατσίου, γιατί στη διασταύρωση, στην Πειραιώς, θα έχει παρκαρισμένα και στη Βεΐκου θα έχουν σταματήσει στο φανάρι πάνω στη διάβαση. Στην ίδια διασταύρωση παραβιάζεται το κόκκινο κατ’ επανάληψη. Τα διπλοπαρκατισμένα στη Βεΐκου, ειδικά τις πρωινές ώρες φτάνουν να καταλαμβάνουν δύο λωρίδες.
Τα γεγονότα τα ξέρουμε, στο Γαλάτσι μένουμε και τα παρατηρούμε καθημερινά. Πόσους δικυκλιστές έχουμε παρατηρήσει να μην φοράνε κράνος; Πόσους δικυκλιστές έχουμε δει να είναι τρικάβαλα μαμά, μπαμπάς, παιδί και ένας σκύλος. Όλοι χωρίς κράνος. Τι παράδειγμα παίρνουν αυτά τα παιδιά; Ότι δεν ανεβαίνω πάνω σε μηχανάκι χωρίς κράνος ή ότι, εντάξει μωρέ, εντός Γαλατσίου είμαι, δεν παθαίνω τίποτα. Το παιδί είναι καθρέπτης και αυτό που βλέπει θα αντιγράψει βιωματικά και όχι τα λόγια του πατέρα και της μάνας.
Όλα τα παραπάνω είναι χαρακτηριστικά δείγματα παραβατικής συμπεριφοράς. Δεν γίνεται ένας άνθρωπος, ο οποίος οδηγάει ένα παπάκι, χωρίς κράνος, μιλώντας στο κινητό, χαιρετώντας ένα περαστικό και παραβιάζοντας το κόκκινο, να σέβεται. Δεν σέβεται, πρώτα από όλα δε σέβεται τον εαυτό του, την οικογένειά του, θα σεβαστεί εμένα ή οποιονδήποτε άλλο;
Αν θέλουμε να δούμε τον πολιτισμό μας, ας μην πάμε να δούμε τα αρχαία. Ας πάμε για μια ώρα σε μια διασταύρωση, να δούμε πώς οδηγάμε. Τότε ίσως να καταλάβουμε…
