Της Κατερίνας Μουστάκα
Θεολόγος – Καθηγήτρια Αγγλικών, Στιχουργός
Πέρασε και η περίοδος των αυτοδιοικητικών εκλογών, εκλέχθηκαν, κατά τον τρόπο που ορίζουν το Σύνταγμα και οι νόμοι του και οι τοπικοί «άρχοντες», έπαψαν οι «φασαρίες», οι ομιλίες και οι συγκεντρώσεις και ο καθένας επανήλθε στον «πάγκο» του.
Βέβαια, πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι εκλογές σήμερα (Βουλευτικές ή Αυτοδιοικητικές) και σε σχέση με το παρελθόν, γίνονται πιο ήρεμα, πιο πολιτισμένα, πιο «χαμηλόφωνα», σε βαθμό που δε θα ήταν υπερβολή να πούμε, ότι πολλοί τις αντιλαμβάνονται μόνο την ημέρα της ψηφοφορίας. Όμως είναι και πολλοί, πάρα πολλοί, θα μπορούσε να πεις κανείς, που δεν τις αντιλαμβάνονται ούτε την ημέρα εκείνη, που δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου! Και αυτό το φανερώνει η αποχή των ψηφοφόρων από την κάλπη, που ιδιαίτερα εφέτος – και πιο πολύ στον δεύτερο γύρο (όπου χρειάστηκε να γίνει δεύτερος γύρος) ήταν πολύ μεγάλη. Το φαινόμενο της μεγάλης αποχής, για να εξηγηθεί, θέλει ιδιαίτερη και εκτεταμένη ανάλυση και δεν είναι βέβαια αντικείμενο του παρόντος άρθρου μας.
Εκλέχθηκαν, λοιπόν, οι νέοι τοπικοί «άρχοντες», οι Περιφερειάρχες, οι Δήμαρχοι, οι Σύμβουλοι, οι Πάρεδροι και λοιποί και έτσι έπαψαν να αγωνιούν και οι υποψήφιοι (και ήταν πολλοί αυτοί) είτε ήταν επιτυχόντες είτε μη!
Γιατί η όλη «εκλογική διαδικασία», περιλαμβάνει κατά τη γνώμη μου, τρία στάδια: Το πρώτο είναι αυτό της προεκλογικής περιόδου, όπου σε όλους τους υποψηφίους επικρατεί ενθουσιασμός και η αισιοδοξία, που την (υπερ)τονίζουν και την τροφοδοτούν το «ναι» και οι υποσχέσεις όλων των ψηφοφόρων ότι θα ψηφίσουν όλους, που τους ζητούν την ψήφο τους! Το δεύτερο στάδιο είναι η ημέρα των εκλογών, όπου και πάλι βέβαια επικρατεί ένας (συγκρατημένος) ενθουσιασμός και η όλη ατμόσφαιρα έχει έναν πανηγυρικό χαρακτήρα και που όμως, όσο περνάει η ώρα και αφού κλείσουν οι κάλπες, ο ενθουσιασμός γίνεται αγωνία και προσμονή, καθώς προχωρεί η καταμέτρηση των ψήφων. Και το τρίτο στάδιο, είναι αυτό των αποτελεσμάτων. Με τα γνωστά βέβαια…. αποτελέσματα! Άλλοι δηλαδή –οι εκλεγέντες – να θριαμβολογούν, να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας (είναι κάτι σαν τους επιτυχόντες στα Πανεπιστήμια – μετά έρχονται τα δύσκολα!) και άλλοι να τα έχουν βάψει, κατά το κοινώς λεγόμενο, «μαύρα», προσπαθώντας – χωρίς αυτό να έχει βέβαια κάποιο αντίκρισμα-, να εξηγήσουν την αιτία της αποτυχίας τους!
Όμως σε μια «μάχη» πάντα θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και αυτό είναι αναπόφευκτο. Δε μπορούν να είναι όλοι νικητές. Πρέπει να το αποδεχθούμε αυτό, γιατί είναι το μόνο που μας βγάζει από το αδιέξοδο του ερωτήματος, «γιατί εκείνον ή εκείνη και όχι εμένα».
Γιατί έτσι αποφάσισε ο λαός με την ψήφο του και γιατί έτσι το επιτάσσουν οι κανόνες τη Δημοκρατίας, όπου στη χώρα μας, πιστεύω, εδώ και δεκαετίες, λειτουργεί ομαλά και αταλάντευτα.
Και φυσικά, από μια τέτοια εκλογή, όταν συνδυάζεται με την αξιοσύνη και τις ικανότητες του εκλεγέντος, νικητής, ο τελικός νικητής και περισσότερο ωφελημένος είναι ο λαός.
Όπως και στο Προάστιό μας, -που αυτή την εποχή μοιάζει πιο πολύ με ένα τεράστιο εργοτάξιο-, ο τελικός , ο μεγάλος νικητής ήταν ο Λαός. Ο Λαός, που με το αλάνθαστο κριτήριο του, επαναβεβαίωσε την εμπιστοσύνη του στον , εδώ και κάποια χρόνια Δήμαρχό μας, τον κύριο Γεώργιο Μαρκόπουλο, ο οποίος, με τον συνδυασμό του, όχι μόνο συγκέντρωσε, από την πρώτη Κυριακή, ένα από για μεγαλύτερα ποσοστά στη χώρα (άγγιξε το 73%!), αλλά και, όπως δείχνουν τα πράγματα, «πάει» για ρεκόρ μακροβιότερου Δημάρχου, όχι μόνο στο Γαλάτσι, αλλά και Πανελλήνια! Και δικαίως, μπορούμε να πούμε, μια και το αλάνθαστο κριτήριο του λαού επαναβεβαίωσε και μάλιστα πανηγυρικά, το γεγονός ότι πανάξια κατέχει τη θέση αυτή. Και είναι σίγουρο, πως δε θα διαψεύσει τις προσδοκίες του. Και είναι απολύτως βέβαιο ότι, με το τέλος της πενταετούς (νέας) θητείας του, το Γαλάτσι μας θα είναι αγνώριστο, θα έχει αλλάξει μορφή και θα γίνει ένα από τα ωραιότερα προάστια της πρωτεύουσας μας.
Χαίρομαι που σ’ αυτήν περιφανή νίκη συνέβαλα και εγώ, με τις μικρές μου δυνάμεις. Έστω και αν τελικά, δεν εκλέχθηκα δημοτική σύμβουλος. Άλλωστε, από τους 77, οι 52 υποχρεωτικά θα έμεναν «απέξω». Όμως δεν έχει σημασία αν εκλέχθηκα εγώ. Σημασία έχει ότι ο συνδυασμός θριάμβευσε και ότι το Γαλάτσι επαναβεβαίωσε την εμπιστοσύνη του στον καλύτερο Δήμαρχο που είχε ποτέ.
Παρ’ όλο που πρώτη φορά «κατέβαινα» στις εκλογές, πολλοί, ένας σημαντικός αριθμός Γαλατσιωτών, με τίμησαν με τη ψήφο τους και τους ευχαριστώ από καρδιάς γι’ αυτό. Αλλά και όσους είχαν την…. πρόθεση και την καλή προαίρεση να με «σταυρώσουν», αλλά τελικά δεν το έπραξαν (για διαφόρους λόγους) και αυτούς ευχαριστώ θερμά, για την καλή τους διάθεση! Άλλωστε τέσσερις ήταν οι «σταυροί του Γολγοθά». Δε μπορούσαν να σταυρώσουν όλους! Και βέβαια, ένα μεγάλο μου «ευχαριστώ» ανήκει στον Δήμαρχο, στον κ. Γεώργιο Μαρκόπουλο, που μου έκανε την τιμή να με περιλάβει στον συνδυασμό του, σε ένα όντως πολύ δυναμικό ψηφοδέλτιο.
Και πάντως δεν έχει ιδιαίτερη σημασία , αν δεν εκλέχθηκα, παρά το γεγονός ότι «κατέβηκα» με τις καλύτερες των προθέσεων και με τη θέληση να προσφέρω ό, τι μπορούσα, για το καλό του Προαστίου μας. Γιατί μπορεί κανείς να προσφέρει στα κοινά, απ’ όποια θέση κι’ αν βρίσκεται. Και έτσι πράττω κι’ εγώ, συμμετέχοντας σε κάθε τι, σε κάθε εκδήλωση και προσπάθεια, που είναι για το καλό μας, για το καλό τον Γαλατσιωτών.
Και δε μπορώ, κλείνοντας, να μη σημειώσω, να μην επισημάνω, το ήρεμο κλίμα και το εκλογικό ήθος που επικράτησε γενικά στη χώρα, αλλά και ειδικότερα στις εκλογές του Προαστίου μας. Κα μάλιστα κάποιοι ξεπέρασαν σε ήθος και εντιμότητα κάθε προσδοκία και απέδειξαν ότι πάνω απ’ όλα, πάνω από τα αξιώματα είναι ο Άνθρωπος και μόνον ο Άνθρωπος! Και αυτό είναι ιδιαίτερα παρήγορο και ενθαρρυντικό. Γιατί, κατά τη ρήση του Λατίνου Ποιητή Τερέντιου: «Άνθρωπος είμαι και τίποτα το ανθρώπινο δε θεωρώ ξένο προς τον εαυτό μου» (Homo sum; humani nihil a me alienum puto).-
