Ο Κώστας Ζώμπος (Επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης “Γαλάτσι. Ζούμε εδώ!) γράφει:
Ωμή βία μεταξύ ανηλίκων γύρω από τα τα σχολεία, τα πάρκα, άλλοτε στον δρόμο προς το σχολείο ή το φροντιστήριο. Φως στο τεράστιο αυτό πρόβλημα πανελλαδικά “έριξε” η πρόσφατη επίθεση στον σταθμάρχη από δύο ανηλίκους. Από την ώρα εκείνη και έπειτα οι πληροφορίες για «συμμορίες» ανηλίκων όλο και αυξάνονται.
Παρακολούθησα ένα βίαιο περιστατικό από μια «παρέα» ανηλίκων που κυνηγούσε έναν συμμαθητή τους και με μια μόνο γροθιά, το παιδί έπεσε αναίσθητο. Η “παρέα” βιντεοσκοπούσε το συμβάν ώστε να το ανεβάσουν στα social media και το παιδί παρακαλούσε μάταια να τον αφήσουν ήσυχο.
Εδώ στη πόλη μας, πριν λίγους μήνες, ένα παιδί βρέθηκε σωριασμένο στο πεζοδρόμιο από ασταμάτητα χτυπήματα 20 ανηλίκων, μέλη «συμμορίας» όπως την ανέφεραν τα δημοσιεύματα, η οποία δρα εδώ, στο Γαλάτσι. Το περιστατικό πήρε μεγάλη δημοσιότητα και σόκαρε το Πανελλήνιο.
Στις 12/1/2021 στο Γαλάτσι πάλι είχαμε βίαιο περιστατικό όπου δύο 15χρονοι με στιλέτο έκλεψαν και απείλησαν έναν 13χρονο που καθόταν με την παρέα του σε ένα παρκάκι.
Αυτά είναι μόνο κάποια από τα περιστατικά βίας που συμβαίνουν στις γειτονιές μας και παίρνουν τα φώτα της δημοσιότητας. Πόσα ακόμα περιστατικά συμβαίνουν στα παρκάκια μας, στις μπασκέτες, στα σκοτεινά στενά μας, όπου τα παιδιά, δεν μας τα λένε; Πόσα ακόμα περιστατικά γύρω από τα σχολεία; Ειδικά στο σχολικό συγκρότημα της Γκράβας που δυστυχώς δεν άλλαξε και Πόλυ από τα χρόνια που πήγαινα και εγώ.
Λίγες μέρες πριν εξαρθρώθηκε σπείρα μέσα σε σχολικό συγκρότημα του Γαλατσίου, όπου οι έμποροι άφηναν τα ναρκωτικά μέσα στο σχολείο για να μην έχουν επαφή με τους πελάτες. Μάλιστα στη Γκράβα ήταν το στρατηγείο της σπείρας, όπου συντόνιζε όλη τη δράση τους στην Αθήνα.
Τα παιδιά μας στο σχολείο, στα γήπεδα, στους δρόμους πρέπει να κυκλοφορούν άφοβα χωρίς να κοιτάζουν κάθε τόσο πίσω τους και πάνω από τους ώμους τους. Χωρίς να φοβούνται τον ίσκιο τους.
Το ίδιο δικαίωμα έχουμε όλοι μας. Ειδικά όμως τα παιδιά μας και οι ηλικιωμένοι μας. Οι άνθρωποι που τα ροζιασμένα χέρια τους και τα ρυτιδιασμένα πρόσωπά τους, από τον ασταμάτητο χρόνο και τον καθημερινό αγώνα, δώσανε τα πάντα για να ζήσουν την οικογένειά τους. Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι φοβόντουσαν να βγουν από το σπίτι τους γιατί μια σπείρα τους παρακολουθούσε και ρήμαζε τα σπίτια τους. Πήγαιναν στη λαϊκή και δεν ήξεραν τι θα αντικρίσουν όταν γυρίσουν. Προσπαθούσαν να κάνουν τα σπίτια τους φρούρια για να προστατέψουν την περιουσία μιας ζωής.
Όσο πιο γρήγορα καταλάβουμε ότι το μέλλον μας είναι τα παιδιά μας και οι γονείς μας, τόσο πιο σύντομα θα καταλάβουμε ότι εκεί κρύβεται η λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Για αυτό οφείλουμε να χτίσουμε έναν κόσμο καλύτερο για εκείνους, για εμάς, για όλους.
