Της Κατερίνας Μουστάκα
Θεολόγος – Καθηγήτρια Αγγλικών
Η πόλη μας, το Γαλάτσι μας, βασανίζεται και θα βασανίζεται με τα έργα του ΜΕΤΡΟ, τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, καθώς και άλλα έργα που ξεφυτρώνουν από ’δω κι από ’κει, για κάμποσα ακόμη χρόνια! Υπομονή θα κάνουμε, δεν μπορούμε κι αλλιώς… Αυτό που θα μπορούσαμε όμως να έχουμε, προκειμένου να «μας χρυσώσουνε το χάπι» και να κάνουμε όλοι οι δημότες την προαναφερθείσα υπομονή, θα ήταν η ύπαρξη μιας τάξης μέσα σ’ αυτό το χάος.
Και ποιος θα ήταν πιο κατάλληλος για την τάξη αυτή, από τα όργανα της τάξης; Μία Δημοτική Αστυνομία που θα έκανε τη ζωή μας ευκολότερη. Όταν ξεκινάνε τέτοια μεγάλα έργα σε μια τόσο πυκνοκατοικημένη και χωρίς ρυμοτομία περιοχή, πρωτίστως θα πρέπει να έχει υπολογιστεί η εύρυθμη κυκλοφορία, τόσο των δημοτών, όσο και των επισκεπτών της. Πρώτα μαθαίνεις να οδηγείς και μετά παίρνεις το αυτοκίνητο…
Επί της παρούσης, το Υπουργείο Εσωτερικών προωθεί με ταχείς ρυθμούς τον σχεδιασμό και την αναδιοργάνωση της Δημοτικής Αστυνομίας, ενόψει των 1213 νέων προσλήψεων σε 158 δήμους της χώρας. Ωστόσο, το λάθος έγινε, όταν το 2015 επανασυστάθηκε η Δημοτική Αστυνομία (είχε καταργηθεί το 2013) και δόθηκε η ευχέρεια στους δημάρχους, να αξιοποιήσουν το προσωπικό της κατά το δοκούν (είτε δηλαδή ως Δημοτική Αστυνομία, είτε ως διοικητικό προσωπικό)… Στην περίπτωση του προαστίου μας, επικράτησε η δεύτερη επιλογή, έναντι της Δημοτικής Αστυνομίας!
Αυτονόητα και ανέξοδα, λοιπόν, έργα, όπως η ύπαρξη Δημοτικής Αστυνομίας, η οποία θα φρόντιζε για τα παρανόμως παρκαρισμένα οχήματα, καθώς και η παραχώρηση στην κυκλοφορία δύο ακόμη λωρίδων – μία στην άνοδο και μία στην κάθοδο – τόσο στη Γαλατσίου, όσο και στη Βεΐκου (που έχουν μετατραπεί σε απέραντα πάρκινγκ!!), θα μας έκαναν ν’ αγανακτούμε λιγότερο. Άλλωστε, το διοικητικό προσωπικό πάντοτε ανεπαρκές θα είναι, όσους κι αν προσλάβει η εκάστοτε κυβέρνηση. Όμως, τα καθημερινά προβλήματα είναι εκείνα που απασχολούν τον πολίτη, αυτά που τον δυσκολεύουν στο να φτάσει έγκαιρα στη δουλειά του, να ευχαριστηθεί τον περίπατό του, να μπορεί να σύρει το καρότσι – είτε του μωρού, είτε της λαϊκής -, να διασχίσει τον δρόμο χωρίς να κινδυνεύει και άλλα πολλά. Και είναι αυτά ακριβώς, που κρίνουν μία οποιαδήποτε διοίκηση, αφού ο κόσμος ενδιαφέρεται μόνο για ό,τι βλέπει και βιώνει στην απλή, μα τόσο δύσκολη τελικά καθημερινότητά του…